Το έγκλημα των Σιωνιστών και της Υπερεθνικής Ελίτ και η στάση της Αριστεράς

Το έγκλημα των Σιωνιστών και της Υπερεθνικής Ελίτ και η στάση της Αριστεράς^{^*}

Η Σιωνιστική βία ως τμήμα της συστημικής βίας

Οι ισραηλινοί Σιωνιστές, με το νέο κτηνώδες έγκλημά τους στην Παλαιστίνη, δηλ. το λουτρό αίματος που εξαπέλυσαν ενάντια σε έναν ανυπεράσπιστο λαό που νωρίτερα είχε στραγγαλιστεί οικονομικά, ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό στη μακρά τους εγκληματική ιστορία. Το έγκλημα αυτό δεν έχει μόνο την πλήρη υποστήριξη όλων των Σιωνιστών ανά τον κόσμο που, τα τελευταία 60 χρόνια περίπου, έχουν καταφέρει να κυριαρχήσουν στις εβραϊκές κοινότητες ―οι οποίες πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν συμμερίζονταν το Σιωνιστικό πρόταγμα, με πολλούς διακεκριμένους Εβραίους αριστερούς διανοουμένους να επιτίθενται στην εγκληματική φύση αυτού του προτάγματος. Έχει επίσης την άμεση ή έμμεση υποστήριξη της εξίσου εγκληματικής υπερεθνικής ελίτ^¹ (δηλ. της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής ελίτ) καθώς και των τυραννικών αραβικών σατραπικών καθεστώτων που ελέγχουν (Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Αραβικά Εμιράτα κ.λπ.). Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το ίδιο το μέγεθος αυτού του νέου εγκλήματος έχει οδηγήσει σε μια νέα αφύπνιση της παγκόσμιας λαϊκής συνείδησης, η οποία ήδη εκδηλώνεται με το διογκούμενο κίνημα αντίστασης, παρά την τεράστια πλύση εγκεφάλου και παραπλάνηση των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχονται από τις ελίτ^². Και αυτό, όταν το νέο έγκλημα έγινε τη στιγμή που συνεχώς επιδεινώνεται το τεράστιο οικονομικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συντελείται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης του συστήματος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς^³ ―δηλ. του συστήματος που παράγει και αναπαράγει την υπερεθνική ελίτ, τις τοπικές ελίτ και τις προνομιούχες κοινωνικές ομάδες που καρπώνονται τα πλεονεκτήματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Η αντίσταση αυτή ασφαλώς δεν είναι περίεργη εφόσον είναι αναπόφευκτο ο κόσμος να συνειδητοποιεί ολοένα και περισσότερο ότι η συστημική βία ενάντια στον παλαιστινιακό λαό είναι αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής συστημικής βίας που ασκείται από την ίδια υπερεθνική ελίτ, με τη συμπαράσταση των τοπικών ελίτ ανά τον κόσμο, κάτω από το μανδύα μιας ψευτο-«δημοκρατίας» που δεν έχει καμία σχέση με τη γνήσια δημοκρατία ―δηλ. την άμεση άσκηση όλων των μορφών εξουσίας από τον ίδιο τον λαό^⁴ και όχι από τις πολιτικές ελίτ των επαγγελματιών πολιτικών ή τις οικονομικές ελίτ που ελέγχουν τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Είναι η ίδια συστημική βία που:

Το «έγκλημα» του λαού της Γάζας που σήμερα σφαγιάζεται είναι ότι ψήφισε ―υλοποιώντας πιστά όλες τις «δημοκρατικές» διαδικασίες που επέβαλε η υπερεθνική ελίτ― ένα καθεστώς που είχε δεσμευτεί στη μη αναγνώριση του Σιωνιστικού καθεστώτος, το οποίο τα τελευταία 60 χρόνια έχει καταλάβει με τη βία ή την απειλή βίας (όπως παραδέχονται ακόμα και προοδευτικοί Εβραίοι ιστορικοί^¹⁰), όχι μόνο τις περιοχές που του παραχωρήθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) το 1948 (χωρίς, βέβαια, να ρωτήσει κανείς τη γνώμη των γηγενών Παλαιστινίων που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία σε αυτά τα εδάφη εδώ και αιώνες!), αλλά και το υπόλοιπο της Παλαιστίνης, χάρη στις εκστρατείες του Σιωνιστικού στρατού ―δηλαδή του αστυφύλακα της Δύσης στην περιοχή— ο οποίος με τα δισεκατομμύρια των δολαρίων που εισρέουν από τη Δύση είναι ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο. Το αποτέλεσμα; 1.5 εκατομμύρια πρόσφυγες να έχουν στριμωχθεί κάτω από τις πλέον ειδεχθείς συνθήκες στην παραθαλάσσια περιοχή της Γάζας, μια περιοχή με έκταση όση αυτή της Θάσου.

Επομένως, ανεξάρτητα από τον ισλαμικό χαρακτήρα του καθεστώτος της Χαμάς, η μη αναγνώριση ενός επεκτατικού και ρατσιστικού^¹¹ καθεστώτος και η αντίσταση κατά της στρατιωτικής κατοχής με όλα τα διαθέσιμα μέσα λαϊκής αντιβίας είναι ένα αυτονόητο και υποχρεωτικό καθήκον που αναγνωρίζεται ακόμα και από το διεθνές δίκαιο. Παρόλα αυτά, δεν λείπουν κάποια ανόητα (ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός) ρεύματα που δηλώνουν «αναρχικοί» ή οπαδοί της «αυτονομίας» τα οποία αρνούνται να στηρίξουν αυτές τις μορφές λαϊκής αντισυστημικής βίας και στηρίζουν αντικειμενικά το σημερινό παγκόσμιο σύστημα το οποίο υποτίθεται καταπολεμούν, λόγω του ότι βασίζονται σε θρησκευτικά ή γενικότερα ανορθολογικά κινήματα ―θέση που είναι εντελώς άσχετη με την άμεση προτεραιότητα για την ανατροπή της εξωτερικής συστημικής βίας, με την πιο άγρια μορφή της στρατιωτικής κατοχής, ως αναγκαία προϋπόθεση για την ανάπτυξη της Κοινωνικής Πάλης ενάντια στην εσωτερική συστημική βία!

Οι πρόσφυγες της Γάζας, επομένως, έπρεπε να συντριβούν διότι δεν επέδειξαν καμία διάθεση να ενδώσουν στους Σιωνιστές και να παραιτηθούν των δικαιωμάτων τους, όπως έπραξαν ουσιαστικά τα αστικά κυρίως κοινωνικά στρώματα στη Δυτική Όχθη υποστηρίζοντας το καθεστώς Αμπάς ―που προστατεύεται από τους Σιωνιστές, την υπερεθνική ελίτ και τους Άραβες σατράπες. Με άλλα λόγια, το διεφθαρμένο καθεστώς της Φατάχ σήμερα δείχνει πρόθυμο να αποδεχτεί το ρόλο του να ηγείται ενός προτεκτοράτου, μέσα στο κράτος τύπου Μπατουστάν που οι Σιωνιστές προτίθενται να τους προσφέρουν, σε αντάλλαγμα για την πλήρη αναγνώριση ενός καθαρού σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη από ολόκληρο τον αραβικό κόσμο (αυτό που η «διεθνής κοινότητα» ―διάβαζε υπερεθνική ελίτ― κατ’ ευφημισμό αποκαλεί ως «λύση δύο κρατών»).

Η εκστρατεία για «αλλαγή καθεστώτος» στη Γάζα

Έτσι, αμέσως μετά τη νίκη της Χαμάς στη Γάζα, η υπερεθνική ελίτ και οι Άραβες σατράπες της ξεκίνησαν μια εκστρατεία «αλλαγής του καθεστώτος» ―ακριβώς όπως συνέβη με επιτυχία στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ. Στόχος ήταν να συντριβεί το ηθικό του λαού της Γάζας ώστε στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουν τον «εκλεκτό» τους Αμπάς, ―δηλ. εκείνον που προτιμούσαν οι Σιωνιστές, η υπερεθνική ελίτ και οι Άραβες σατράπες της. Η εκστρατεία ξεκίνησε με έναν εξοντωτικό οικονομικό πόλεμο. Έτσι, η δήθεν αποχώρηση των σιωνιστικών δυνάμεων κατοχής το 2005 σήμαινε στην πράξη τον στρατιωτικό αποκλεισμό της Γάζας από ξηρά, αέρα και θάλασσα και τη δημιουργία ίσως του μεγαλύτερου γκέτο στην ιστορία, σε «πακέτο» με μια πιστή εφαρμογή των Ναζιστικών μεθόδων συλλογικών αντιποίνων. Αυτό το μαζικό έγκλημα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό συγκαλυπτόταν από τη «βιομηχανία του Ολοκαυτώματος», δηλ. τη σιωνιστική ιδεολογία που καταγγέλθηκε από ένα φωτεινό Εβραϊκό μυαλό,^¹² του οποίου η ίδια η οικογένεια υπήρξε θύμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης ―γεγονός που δεν εμπόδισε Σιωνιστές και κρυπτοσιωνιστές απατεώνες σε όλο τον κόσμο να τον κατηγορήσουν για αντισημιτισμό― κατηγορία που επίσης εκτοξεύεται συστηματικά ενάντια σε κάθε ανοιχτόμυαλο Εβραίο ή υποστηρικτή της ριζοσπαστικής αριστεράς ανά τον κόσμο που τολμά να καταγγείλει το διαρκές Σιωνιστικό έγκλημα.

Έτσι, μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, η εγκληματική σιωνιστική ελίτ που ειδικεύεται στην κρατική τρομοκρατία (με την αποφασιστική βοήθεια των διεθνών ΜΜΕ ―που ελέγχονται από την υπερεθνική ελίτ και παρουσιάζουν μόνο τη σιωνιστική εκδοχή της «αλήθειας») άμεσα κατέταξε όλες τις αντιστεκόμενες Παλαιστινιακές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της ανυποχώρητης Χαμάς, ως «τρομοκρατικές». Για την Χαμάς ειδικότερα ισχυριζόντουσαν ότι, με βάση το καταστατικό της που στο μεταξύ η οργάνωση είχε αναθεωρήσει και δεχόταν ουσιαστικά τη λύση δυο κρατών, απειλούσε την ίδια την ύπαρξη των Εβραίων στην Παλαιστίνη! Αυτός ο γελοίος ισχυρισμός έγινε με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι ακόμη και αν ενωνόντουσαν όλα μαζί τα αραβικά καθεστώτα με το Ιρανικό (πόσο μάλλον μόνο του το καθεστώς της Χαμάς!) οι στρατοί τους δεν θα είχαν την παραμικρή πιθανότητα να πετύχουν ποτέ την εξόντωση του σιωνιστικού Ισραήλ, με τον πανίσχυρο στρατό του και την πυρηνική του δυνατότητα, και με την πλήρη στήριξη του πιο ισχυρού στρατού στην ανθρώπινη ιστορία, του εγκληματικού στρατού των ΗΠΑ, όπως έχουν επανειλημμένα δεσμευτεί να κάνουν σύσσωμο το Κογκρέσσο και όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ, από τον «κακό» Μπους, μέχρι τον «καλό» Ομπάμα! Ταυτόχρονα, οι Σιωνιστές προωθούσαν το μύθο της δήθεν αποχώρησής τους από τη Γάζα, δηλ. μιας «αποχώρησης» που, σε συνδυασμό με τον οικονομικό τους πόλεμο, έχει οδηγήσει στην τωρινή οικονομική καταστροφή της περιοχής. Έτσι, σύμφωνα με έρευνα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, η οποία ειχε καταρτιστει πριν απο τη σημερινη κτηνωδη κατατροφη της οποιασδηποτε υποδομης της απο τους ανελεητους βομβαρδισμους,^¹³ το 70% των ανθρώπων στη Γάζα υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό, ενω γύρω στο 40% του πληθυσμού έχει καταδικαστεί σε απόλυτη φτώχια, με το εισόδημα της τάξης των 90 ευρώ το μήνα να αποτελεί τον κανόνα για οικογένειες με 7-9 μέλη.

Η σιωνιστική εκστρατεία για «αλλαγή καθεστώτος» ―ένα σχέδιο το οποίο έχουν παραδεχτεί ακόμη και Ισραηλινά κυβερνητικά στελέχη (για παράδειγμα, μερικές ημέρες πριν την επίθεση στη Γάζα, η Ισραηλινή πρέσβης στον ΟΗΕ, Gabriela Shalev, δήλωσε ότι αυτή θα συνεχιστεί για «όσο διάστημα χρειαστεί, μέχρι να διαλυθεί εντελώς η Χαμάς»^¹⁴)― είναι σε άμεση αντιστοιχία με το σημερινό έγκλημα και, για άλλη μια φορά, χρησιμοποιείται ένα συστηματικό ψέμα για την συγκάλυψή του. Ενώ στο Ιράκ η απειλή υποτίθεται ήταν τα «όπλα μαζικής καταστροφής» που δεν βρέθηκαν ποτέ, στη Γάζα είναι οι «πύραυλοι» που εκτοξεύονται από τη Χαμάς, οι οποίοι περιγράφονται ως εξής από τον ανταποκριτή του BBC:

Το μεγαλύτερο μέρος του οπλοστασίου των Παλαιστινίων αποτελείται από χειροποίητες, μη κατευθυνόμενες ρουκέτες ― μια βελτιωμένη έκδοση σωλήνων παραγεμισμένων με εκρηκτικά, και με μεταλλικά πτερύγια κολλημένα στην άκρη τους.^¹⁵

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι αυτού του είδους ο «πόλεμος», όπως παρουσιάζεται η Σιωνιστική σφαγή από αυτούς και τα διεθνή ΜΜΕ που ελέγχονται από την υπερεθνική ελίτ, έχει αφαιρέσει τη ζωή εκατονταπλάσιων Παλαιστινίων σε σχέση με τους Ισραηλινούς. Είναι όμως πια φανερό ότι οι Σιωνιστές έχουν ήδη ξεπεράσει τους Ναζί δασκάλους τους όσον αφορά τα συλλογικά αντίποινα ενάντια σε εκείνους που αντιστέκονται στην κατοχή. Έτσι, ενώ στην Γερμανική κατοχή η ναζιστική «ταρίφα» ήταν 50 Έλληνες για κάθε νεκρό Γερμανό στρατιώτη, η αντίστοιχη σιωνιστική ταρίφα σήμερα είναι 100 κάτοικοι της Γάζας για κάθε νεκρό Ισραηλινό (πάνω από 1.300 στη σημερινή κτηνώδη εκστρατεία έναντι 13 Ισραηλινών)! Συνολικά, όμως η αναλογία είναι ακόμη επαχθέστερη για τους Παλαιστινίους. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν εκτοξεύσει 8.500 ρουκέτες από τη Γάζα προς το Ισραήλ, σκοτώνοντας 20 πολίτες, σε αντιδιαστολή με τους 5.000 Παλαιστίνιους που έχουν σκοτωθεί από τα σιωνιστικά F16 και Απάτσι (δηλ. 357 Παλαιστίνιοι για κάθε νεκρό Ισραηλινό!)^¹⁶ ―1.700 εκ των οποίων έχουν δολοφονηθεί σε στρατιωτικές επιθέσεις από τότε που οι Εβραίοι έποικοι αποσύρθηκαν από τη Γάζα πριν από περίπου τρία χρόνια^¹⁷.

Η ασύστολη Σιωνιστική εκστρατεία ψευδών και διαστρεβλώσεων

Αντίθετα με τα συστηματικά σιωνιστικά ψεύδη ότι η Χαμάς παραβίασε πρώτη την κατάπαυση του πυρός, υπάρχουν σημαντικές αποδείξεις που φανερώνουν ότι η σημερινή εκστρατεία είναι μια καθαρά προμελετημένη σφαγή που δεν έχει καμία σχέση με το τι έκανε ή δεν έκανε η Χαμάς κατά τη διάρκεια της κατάπαυσης του πυρός. Να πως περιέγραψε τη διαδικασία αυτή ένας σοβαρός αναλυτής των παλαιστινιακών θεμάτων σε ένα αποκαλυπτικό άρθρο στον Observer,^¹⁸ με βάση πληροφορίες που άντλησε από τον Dan Gillerman, τον μέχρι πριν λίγους μήνες Ισραηλινό πρέσβη στον ΟΗΕ:

Πριν από μερικούς μήνες, ενώ το Ισραήλ προετοιμαζόταν να εξαπολύσει το τελευταίο του κύμα ερήμωσης (...) αντιλήφθηκε ότι θα απαιτείτο μια παράλληλη επιχείρηση προκειμένου να πείσει τον υπόλοιπο κόσμο για το δίκαιο των σκοπών του (...) Μετά την πανωλεθρία της εισβολής του στο Λίβανο το 2006 ― που δεν αποτέλεσε μόνο στρατιωτική καταστροφή για το Ισραήλ, αλλά και επίσης πολιτική και διπλωματική καταστροφή ― η κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ ξόδεψε μήνες στην προετοιμασία του εδάφους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για την επίθεση στη Γάζα, με διακριτικές αλλά ενεργητικές κινήσεις πίεσης προς ξένες κυβερνήσεις και διπλωμάτες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και τμήματα του αραβικού κόσμου. Έτσι, ιδρύθηκε μια νέα διεύθυνση πληροφόρησης με σκοπό τον επηρεασμό των ΜΜΕ, η οποία στέφθηκε με σημαντική επιτυχία. Και όταν ξεκίνησε η επίθεση πριν μια εβδομάδα, εξαπολύθηκε μια πλημμυρίδα διπλωματών, ομάδων πίεσης, μπλόγκερ και άλλων υποστηρικτών του Ισραήλ με σκοπό να εμπεδώσουν σε όλους ορισμένα, προσεκτικά επεξεργασμένα, μηνύματα, με στόχο να διασφαλιστεί η παρουσίαση του Ισραήλ ως θύματος, έστω αν οι βομβαρδισμοί του σκότωσαν περισσότερους από 430 Παλαιστινίους την περασμένη εβδομάδα, τουλάχιστον ένα τρίτο από τους οποίους ήταν πολίτες ή αστυνομικοί (...) Στις ενημερώσεις των δημοσιογράφων στην Ιερουσαλήμ και το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και τη Νέα Υόρκη, τα ίδια κεντρικά μηνύματα επαναλαμβάνονταν: ότι το Ισραήλ δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιτεθεί σε απάντηση του μπαράζ πυραύλων της Χαμάς· ότι η επίθεση επικεντρώνεται στην «υποδομή της τρομοκρατίας» στη Γάζα και ότι οι στόχοι ήταν κυρίως οι μαχητές της Χαμάς· ότι αν σκοτωνόντουσαν πολίτες αυτό θα οφειλόταν αποκλειστικά στο γεγονός ότι ή η Χαμάς κρύβει τους μαχητές και τα εργοστάσια όπλων της ανάμεσα στους πολίτες (...) Παράλληλα με όλα αυτά, η στρατηγική ήταν να μείνει εκτός συζήτησης το θέμα της κατοχής. Όπως ισχυρίζονται οι Ισραηλινοί, η Γάζα απελευθερώθηκε το 2005 όταν οι Εβραίοι έποικοι και ο στρατός αποσύρθηκαν. Θα μπορούσε επομένως η περιοχή να ανθήσει ως η βάση ενός παλαιστινιακού κράτους, αλλά οι κάτοικοί της προτίμησαν τη σύγκρουση.

Προκειμένου να στηρίξει αυτή τη στρατηγική πλήρους διαστρέβλωσης των γεγονότων, το Ισραήλ ενέταξε τη Χαμάς στον Ισλαμικό «άξονα του κακού» μαζί με το Ιράν και τη Χεζμπολάχ. Στην πραγματικότητα, όμως, οι δραστηριότητες της Χαμάς αποτελούν απλώς την έκφραση της λαϊκής αντίστασης ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή της Δυτικής Όχθης, τον φυσικό και οικονομικό αποκλεισμό της Γάζας, καθώς και τις συνεχιζόμενες δολοφονίες μεγάλου αριθμού Παλαιστινίων από τον ισραηλινό στρατό μετά την απόσυρση. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η σιωνιστική ηγεσία δεν είχε κανένα δισταγμό να εξαπατήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη με τέτοιο κατάφωρο τρόπο, με αδίστακτους επαγγελματίες πολιτικούς όπως η Tzipi Livni να δηλώνει στο Παρίσι αμέσως μετά την εκκίνηση της χερσαίας επίθεσης ότι δεν υπάρχει απειλή ανθρωπιστικής καταστροφής στη Γάζα, παρά τις αντίθετες αναφορές από οργανώσεις του Ο.Η.Ε. και του Ερυθρού Σταυρού, ενώ ο Simon Peres, ο δήθεν «προοδευτικός» πρώην ηγέτης του Εργατικού κόμματος, να δηλώνει θρασύτατα στις 4/1/2009, αγνοώντας περιφρονητικά τη διογκούμενη παγκόσμια αποστροφή για το σιωνιστικό έγκλημα, ότι «η Χαμάς χρειάζεται ένα πραγματικό και σοβαρό μάθημα. Και τώρα το παίρνει»!

Αυτή η σαφώς γκεμπελική προπαγάνδα, προωθήθηκε όχι μόνο από όλα τα Μ.Μ.Ε. που ελέγχονται από την υπερεθνική ελίτ, συμπεριλαμβανομένων πρώην αξιόπιστων μίντια όπως το BBC (η κάλυψη του οποίου ήταν κατάφωρα μεροληπτική υπέρ των Σιωνιστών και συνοδεύτηκε από μπαράζ σήριαλ και φίλμς σχετικών με τη «βιομηχανία του Ολοκαυτώματος» ενώ διαδραματιζόταν η σφαγή των Παλαιστινίων και σήμερα απαγορεύει ακόμη και την μετάδοση έκκλησης ανθρωπιστικών οργανώσεων για τη Γάζα!), αλλά και από τον ισραηλινό στρατό, ο οποίος δημοσίευε βίντεο της «δραστηριότητας» του στο ΥοuTube, ενώ οι ισραηλινοί διπλωμάτες στη Νέα Υόρκη οργάνωσαν ακόμη και δίωρη συνέντευξη τύπου για τους πολίτες μέσω της υπηρεσίας Twitter. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Ισραήλ, ίσως για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία πολεμικών συγκρούσεων, απέκλεισε εντελώς τους ξένους δημοσιογράφους, παρά το γεγονός ότι ακόμη και Ισραηλινό δικαστήριο έκρινε αυτή την ενέργεια ως παράνομη! Προφανώς, δεν ήθελε τον κόσμο να δει την «αμυντική» σφαγή ενός ανυπεράσπιστου λαού ―αλλά μόνο τα «μαρτύρια» από τα οποία υποφέρουν οι Ισραηλινοί στο εσωτερικό του Ισραήλ από τις «απειλητικές ρουκέτες» (δηλ. τα βελτιωμένα βαρελότα) της Χαμάς. Παρόλα αυτά έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι αποτελεί μια «δημοκρατική» όαση μέσα στη Μέση Ανατολή!

Περιττό να προστεθεί ότι τα σιωνιστικά εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας μπορούσε κανείς να τα παρακολουθήσει μόνο μέσω του Al Jazeera, του μόνου διεθνούς τηλεοπτικού δικτύου που έστελνε εικόνες μέσα από τη Γάζα (καθώς είναι επανδρωμένο από Παλαιστινίους που δεν χρειάζονται την έγκριση του σιωνιστικού καθεστώτος). Δηλαδή, φρικιαστικών γεγονότων όπως:

Στο πλαίσιο αυτό, δεν προκαλεί βέβαια έκπληξη ότι οι Σιωνιστές δεν έχουν ενδοιασμούς να ερμηνεύουν το διεθνές δίκαιο όπως τους βολεύει προκειμένου να «δικαιολογήσουν» τους ισχυρισμούς τους. Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού ―θεματοφύλακας της Συνθήκης της Γενεύης πάνω στην οποία βασίζεται το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο― ορίζει ως εμπόλεμο κάθε άτομο που «εμπλέκεται απευθείας σε εχθροπραξίες». Όμως, ο εκπρόσωπος των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων (IDF), Benjamin Rutland, δήλωσε στο BBC:^¹⁹ «Ο δικός μας ορισμός είναι ότι καθένας που εμπλέκεται με τρομοκρατικές ενέργειες μέσα στη Χαμάς αποτελεί νόμιμο στόχο. Αυτό περιλαμβάνει από τους αυστηρά στρατιωτικούς θεσμούς μέχρι τους πολιτικούς θεσμούς που προσφέρουν τη χρηματοδότηση, υποδομή και ανθρώπινους πόρους στο τρομοκρατικό σκέλος της.»

Ωστόσο, όπως δήλωσε ο Philippe Sands, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, δεν γνωρίζει καμιά δυτική δημοκρατία που να χρησιμοποιεί παρόμοια ευρύ ορισμό, καταδικάζοντας τα νομικίστικα κόλπα των σιωνιστών εγκληματιών ως εξής:

Όταν αρχίσεις και διευρύνεις τον ορισμό του εμπόλεμου με τον τρόπο που προφανώς κάνει η IDF, συμπεριλαμβάνοντας άτομα που εμπλέκονται μόνο έμμεσα ή περιφερειακά (...) τον μετατρέπεις σε ανοιχτό ορισμό που υπονομεύει τον ίδιο το στόχο και σκοπό των θεσπισθέντων κανόνων του πολέμου.

Μολαταύτα, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) όπως το Παρατηρητήριο για Ανθρώπινα Δικαιώματα και η Διεθνής Αμνηστία, που ιδιαίτερα φωνασκούσαν στο παρελθόν απαιτώντας την ποινική δίωξη εχθρών της υπερεθνικής ελίτ, όπως ο Μιλόσεβιτς ή ο Σαντάμ Χουσείν, για εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν έβαλαν ποτέ παρόμοια αιτήματα κατά των αποδεδειγμένα εγκληματιών πολέμου όπως οι Σιωνιστές Sharon στο παρελθόν, ή οι Tzipi Livni, Simon Peres, Ehud Barak και Ehud Olmert σήμερα για να μην αναφερθούμε βέβαια στους αρχι-εγκληματίες Μπους, Μπλερ κ.α.!

Γιατί η Σιωνιστική εκστρατεία πήρε τη μορφή κτηνωδίας;

Είναι πια αναμφισβήτητο ότι η συστημική βία της Σιωνιστικής ελίτ και έμμεσα της υπερεθνικής ελίτ (ΗΠΑ, ΕΕ), καθώς και των τυραννικών Αραβικών καθεστώτων που συνέπραξαν στον οικονομικό αποκλεισμό στη Γάζα έφθασε τα όρια της κτηνωδίας. Είναι ακόμη φανερό ότι ο Ισραηλινός στρατός όχι μόνο εσκεμμένα αγνόησε το γεγονός πως όταν βομβαρδίζει την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, όπου συνωστίζονται 1,5 εκ. πρόσφυγες, αναπόφευκτα θα προκαλέσει μαζικές απώλειες ανάμεσα στους αμάχους, αλλά και είναι επίσης πια διαπιστωμένο, ακόμη και από τις επί τόπου υπηρεσίες του ΟΗΕ και τις ΜΚΟ, ότι εσκεμμένα δολοφονούσε αμάχους σε ένα πρωτοφανές όργιο κρατικής τρομοκρατίας. Έτσι, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενέκρινε απόφαση που καταδίκασε την Ισραηλινή επίθεση για «μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», κατηγορώντας ουσιαστικά τους Ισραηλινούς ως εγκληματίες πολέμου για τη χρήση πανίσχυρων οβίδων σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, απαγορευμένων όπλων όπως οι βόμβες λευκού φωσφόρου (ακόμη και κατά της έδρας του ΟΗΕ στη Γάζα!)^²⁰ και οι βόμβες ουρανίου, τη χρησιμοποίηση οικογενειών ως ανθρώπινες ασπίδες σε σπίτια που επίτασσαν, τις επιθέσεις κατά ασθενοφόρων που οδήγησαν στη δολοφονία τουλάχιστον 12 νοσοκομειακών.^²¹ Και είναι γνωστές οι καταγγελίες για την αναγκαστική συγκέντρωση αμάχων σε σχολεία ή σπίτια και στη συνέχεια τη δολοφονία πολλών από αυτούς,^²² την εσκεμμένη σφαγή 48 μελών μια οικογένειας στο Zeitoun (που το συντονιστικό γραφείο του ΟΗΕ για ανθρωπιστικές υποθέσεις (OCHA) χαρακτήρισε ως «ένα από τα σοβαρότερα περιστατικά»), στο σπίτι της οποίας Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν ζωγραφίσει με γκράφιτι μια ταφόπετρα με το σύνθημα «Άραβες 1948-2009».^²³ Και αυτό, πέρα από τις δολοφονίες γυναικόπαιδων καθώς έβγαιναν από τα σπίτια τους ―κάποιοι με άσπρες σημαίες στα χέρια― όπως τους είχαν υποχρεώσει Ισραηλινοί στρατιώτες!^²⁴ Τέλος, ο βασικός λόγος που οι Ισραηλινοί δεν τόλμησαν να μπουν στο κέντρο της Γάζας ήταν, όπως αποδείχνετε, η ανάγκη να επικαλεστούν «νίκη» χωρίς όμως οποιεσδήποτε σημαντικές συνέπειες. Έτσι, επιτεύχθηκε πάλι η αναλογία 1 προς 100, με 13 Ισραηλινούς νεκρούς έναντι πάνω από 1.300 Παλαιστινίους, από τους οποίους το 40% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, γυναίκες και παιδιά.^²⁵

Όπως τονίζει ο Richard Falk, ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη και επίτιμος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Princeton University, «υπάρχει μια γερά θεμελιωμένη άποψη ότι τόσο οι αρχικές επιθέσεις στην Γάζα όσο και οι Ισραηλινές τακτικές αποτελούν σοβαρές παραβιάσεις του Χάρτη του ΟΗΕ, των συμβάσεων της Γενεύης, του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.»^²⁶ Το συμπέρασμα του είναι αποκαλυπτικό: «εάν υπήρχε η πολιτική βούληση θα μπορούσε να συσταθεί ένα ad-hoc διεθνές δικαστήριο που θα εκδίκαζε τις κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου.» Φυσικά, δεν είναι κανένας τόσο αφελής να πιστεύει ότι οποιοδήποτε μέλος της υπερεθνικής ή της Σιωνιστικής ελίτ θα τιμωρηθεί ποτέ από ένα διεθνές δικαστήριο στο υπάρχον σύστημα, και είναι βέβαιο ότι οι ΜΚΟ πολύ σύντομα θα ξεχάσουν τη σημερινή ρητορική τους!

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο Ισραηλινός στρατός συστηματικά εψεύδετο, όπως άλλωστε έκανε σε ολόκληρη την ιστορία του, όπως εμπεριστατώμενα έδειξε ο Robert Fisk.^²⁷ Αυτό έκανε το 1996 όταν εσκεμμένα βομβάρδισαν βάση του ΟΗΕ στην Κανά του Λιβάνου δολοφονώντας 106 πρόσφυγες (πάνω από τους μισούς παιδιά) ισχυριζόμενοι ότι στο κτίριο ήταν και πολεμιστές της Χεζμπολάχ —ένα ασύστολο ψέμα. Το ίδιο ψέμα είχαν πει και το 1994 όταν Απάτσι δολοφόνησε 5 γυναικόπαιδα μέσα σε νοσοκομειακό που τους μετέφερε από γειτονικό χωριό, από όπου τους είχαν διατάξει να φύγουν. Τέλος, δεν απολογηθήκαν ποτέ όταν το 2006, αφού είχαν εξαναγκάσει τους κατοίκους του Λιβανέζικου χωριού Marwahin να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, στο δρόμο τους πολυβόλησαν από ελικόπτερα θερίζοντας 23 από αυτούς, ενώ είχαν βγει έξω από το φορτηγό για να τους δουν οι πιλότοι ότι ήταν βασικά γυναικόπαιδα! Φυσικά, ο Fisk κατηγορήθηκε γι’ αντισημιτισμό γι’ αυτές τις καταγγελίες του, (όπως και ο υπογράφων για παλιότερα άρθρα του), με βάση την γνωστή «βιομηχανία του Ολοκαυτώματος». Με παρόμοιο τρόπο οι συστηματικοί αυτοί ψεύτες προσπαθούν να «εξηγήσουν» τα σημερινά χειρότερα εγκλήματα στη Γάζα, ή τις πειρατικές επιθέσεις σε διεθνή ύδατα εναντίον πλοίων ανθρωπιστικών αποστολών, όπως το Dignity που το εμβόλισαν διακινδυνεύοντας τη ζωή των επιβατών, ή το Ελληνικό Αρίων. Τέλος, ο Fisk περιέγραψε πως όταν το Ισραήλ κατηγορήθηκε για τη σφαγή στην Σάμπρα και την Σατίλα, η κυβέρνηση του Μεναχέμ Μπέγκιν κατηγόρησε για λασπολογία όλους όσους υιοθετούσαν τη κατηγορία, μέχρις ότου η ίδια η Ισραηλινή ερευνητική επιτροπή αναγκάστηκε, κάτω από τη παγκόσμια καταδίκη για τη σφαγή 1.700 Παλαιστινίων, βασικά γυναικόπαιδων, να παραδεχτεί ότι ο Ισραηλινός στρατός παρακολούθησε απαθής το έγκλημα αυτό για 48 ώρες! Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε «προοδευτικούς» Ισραηλινούς σκηνοθέτες όπως ο Ari Folman, που ήδη βραβεύεται πανηγυρικά από την κινηματογραφική βιομηχανία που ελέγχει η υπερεθνική και Σιωνιστική ελίτ για το φιλμ «Χορεύοντας με τον Μπασίρ» (το οποίο επίσης χαρακτηρίστηκε «προοδευτικό» από κριτικούς του Συγκροτήματος, της Ελευθεροτυπίας, του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), παρά το γεγονός ότι ήταν φανερή η πρόθεση του φιλμ όχι να παρουσιάσει το ίδιο το έγκλημα από τη μεριά των θυμάτων, αλλά να μας δείξει βασικά τα… ψυχολογικά προβλήματα κάποιων από τους θύτες, στους οποίους ανήκει και ο σκηνοθέτης, για την συνενοχή τους σε ένα έγκλημα, την ευθύνη του οποίου όμως φέρουν μόνο οι ανώτεροι τους! Και φυσικά το φιλμ, «κατά σύμπτωση», προβάλλεται παντού τη στιγμή μιας άλλης σφαγής όπου είναι άμεσα αναμεμιγμένοι οι Ισραηλινοί στρατιώτες, οι οποίοι κατά πλειοψηφία 91% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, την επιδοκιμάζουν πανηγυρικά!

Πώς εξηγείται όμως η τελευταία Σιωνιστική κτηνωδία που ίσως ξεπερνά κάθε προηγούμενη; Ο λόγος είναι απλός. Εφόσον ο σκοπός της εγκληματικής εκστρατείας ήταν να γονατίσουν την αντίσταση, ο μόνος τρόπος ήταν η κατατρομοκράτηση του λαού της Γάζας, πρώτα με την οικονομική βία που έχει οδηγήσει στην οικονομική εξαθλίωση του, και τώρα με την κτηνώδη φυσική βία, στην οποία ο Ισραηλινός στρατός ίσως είναι ο πιο εξειδικευμένος στρατός στον κόσμο. Όπως στην πρώτη ιντιφάντα, ο ίδιος στρατός, με διαταγή του «προοδευτικού» Ραμπίν, έσπαζε με κοτρώνες τα χέρια των παιδιών που πετούσαν πέτρες, έτσι και σήμερα κατακρεουργούν όποιους αντιστέκονται. Ο ενδιάμεσος στόχος είναι να τους υποχρεώσουν να απαρνηθούν την αντίσταση και να δεχτούν τελικά τον εκλεκτό της υπερεθνικής ελίτ και των Σιωνιστών Αμπάς ή τον οποιοδήποτε διάδοχο του («αλλαγή καθεστώτος», όπως ήδη ανάφερα), με…αντάλλαγμα οι Ισραηλινοί να πάψουν να παραβιάζουν κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και να σταματήσουν τον στραγγαλιστικό αποκλεισμό της Γάζας. Ο απώτερος στόχος, που θα εφαρμοστεί από τον «προοδευτικό» Ομπάμα με τη βοήθεια του Κογκρέσου που συντάχθηκε απόλυτα με τη σημερινή εγκληματική εκστρατεία (με …δημοκρατική πλειοψηφία 98%), είναι η λύση των «2 κρατών». Πώς εννοούν όμως οι Σιωνιστές τη «λύση» αυτή που επιδοκιμάζεται από τον Αμπάς μέχρι το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Ο έντιμος Εβραίος ιστορικός Ιλάν Παπέ, που αναγκάστηκε από τους Σιωνιστές σε αυτο-εξορία, το έθεσε σαφώς: η λύση 2 κρατών με τα σημερινά δεδομένα αναπόφευκτα σημαίνει ένα Σιωνιστικό κράτος στο 90% της ιστορικής Παλαιστίνης και το υπόλοιπο 10% να μοιράζεται ανάμεσα σε δυο μεγάλες φυλακές, τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα^²⁸ (λύση «Μπαντουστάν»). Φυσικά, υπάρχουν και πιο ακραίοι Σιωνιστές (Λικούντ κ.λπ.) που δεν θέλουν ούτε αυτή τη λύση αλλά απλώς κάποια «αυτονομία» των Παλαιστινίων στα δυο γκέτο ―η «λύση» που προκρίνει ο Νετανιάχου―^²⁹ μέχρι να τους αναγκάσουν τελικά να εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά τη γη τους…

Με τι θράσος, όμως, περιφρονούν έτσι χυδαία τα εκατομμύρια διαδηλωτών εναντίον της σφαγής σε όλο τον κόσμο, ακόμη και τον ΟΗΕ και τις ΜΚΟ που κάθε άλλο παρά …ριζοσπαστικές είναι; Είναι το θράσος που τους δίνει η άμεση ή έμμεση συμπαράσταση των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχει η υπερεθνική ελίτ, με την ολόθερμη συμπαράσταση των ανά τον κόσμο Σιωνιστών, οι οποίοι μέχρι διαδηλώσεις υπέρ του εγκλήματος οργάνωσαν σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, ενώ στις άλλες χώρες όπου το κλίμα ήταν διαφορετικό απλώς σιωπηρά το ενέκριναν! Είναι, ακόμη, το θράσος που πηγάζει από τη δύναμη που έχει ο αρχιεγκληματίας Ολμέρτ, όταν σαν… πλανητάρχης δίνει εντολή στον Μπους να μην ψηφίσει ακόμη και το σχέδιο στο Συμβούλιο Ασφαλείας που είχε εγκρίνει η Κοντολίζα και η υπόλοιπη υπερεθνική ελίτ.^³⁰ Και είναι το θράσος που πηγάζει από τη γνώση ότι οι «καλοί» Ομπάμα-Χίλαρυ θα εφαρμόσουν σύντομα την ίδια βασικά πολιτική των «κακών» Μπους-Κοντολίζα —όπως άλλωστε φάνηκε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την εξουσία ο Ομπάμα ο οποίος επίσης χαρακτήρισε «τρομοκρατική» την αντίσταση στη Γάζα και δήλωσε τη αμέριστη συμπαράσταση του στους Ισραηλινούς Σιωνιστές! Και, τέλος, είναι το θράσος που απέκτησαν από την ηθική εξαχρείωση στην οποία έχει οδηγήσει τον Ισραηλινό λαό μια εγκληματική ιδεολογία, ο Σιωνισμός, όπως φανερώνει το γεγονός ότι με 91% εγκρίνει τα σημερινά κακουργήματα κατά της ανθρωπότητας^³¹, με μόνο λίγες φωνές (κυρίως έντιμων Εβραίων στο εξωτερικό) να απορρίπτουν τον Σιωνισμό, αλλά και τις «ίσες αποστάσεις» των «προοδευτικών» Σιωνιστών τύπου Νόαμ Τσόμσκι, Ιμμανουέλ Βαλλερστάιν, Χάουαρντ Ζινν κ.α. που υπέγραψαν μια διακήρυξη καταδίκης όχι μόνο του Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας… αλλά και της αντίστασης Παλαιστινιακών οργανώσεων όπως η Χαμάς για τη χρήση «ηθικά λανθασμένων και πολιτικά αντιπαραγωγικών» μεθόδων,^³² χωρίς βέβαια να μας αποκαλύπτουν πως ακριβώς θα αντιμετώπιζαν οι ίδιοι με «ηθικά σωστές» μεθόδους την πελώρια ασυμμετρία δύναμης μεταξύ του θύτη και του θύματος. Η στάση βέβαια αυτή δεν είναι καθόλου περίεργη όταν ο αυτο-χαρακτηριζόμενος «αναρχικός» Νόαμ Τσόμσκι που συνυπογραφεί τη διακήρυξη σε πρόσφατο άρθρο του^³³ δηλώνει:

Το τροπάριο που επαναλαμβάνεται συνέχεια είναι ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα χρήσης βίας για την αυτο-άμυνα του. Η θέση αυτή είναι μερικώς υπερασπίσιμη. Η εκτόξευση ρουκετών είναι εγκληματική και είναι αλήθεια ότι ένα κράτος έχει δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια σε εγκληματικές επιθέσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχει και το δικαίωμα να χρησιμοποιεί βία για να υπερασπίσει τον εαυτό του.

Κατά τη γνώμη μου πάντως ο κυριότερος παράγοντας που μπορεί να εξηγήσει το σημερινό απύθμενο θράσος των Σιωνιστών είναι η μαζική μεταστροφή του Ισραηλινού λαού σε μια εγκληματική ιδεολογία, με ελάχιστους να διαμαρτύρονται και συνήθως για ανθρωπιστικούς λόγους κατά της σφαγής, παίρνοντας όμως δεδομένο τον «εγκληματικό» χαρακτήρα της αντίστασης. Και αυτό ενώ είναι φανερό πως η «δικαιολόγηση» της μαζικής αυτής στήριξης του εγκλήματος από «προοδευτικούς» Ισραηλίτες όπως ο Yossi Sarid, τέως αρχηγός του φιλελευθέρου κόμματος Meretz party («ο κόσμος είχε κουραστεί να βλέπει τις πόλεις στον Νότο να βομβαρδίζονται γι’ αυτό και δεν υπήρξε σχεδόν καμιά κριτική των γεγονότων)»^³⁴ είναι ιδιαίτερα σαθρή, όπως ακόμη και ένας φιλελεύθερος αναλυτής του BBC τονίζει:^³⁵

Η Βρετανία για πολλά χρόνια αντιμετώπισε μια εξέγερση που κάποτε έπαιρνε ακόμη και τη μορφή εμφυλίου πολέμου στην Β. Ιρλανδία (…) Συχνά, ο Ιρλανδικός Επαναστατικός (IRA) έβαζε βόμβες στην υπόλοιπη Βρετανία που σκότωσαν κόσμο και προκάλεσαν πολλές υλικές ζημιές. Οι ενέργειες των Βρετανικών σωμάτων ασφαλείας κατά τη διάρκεια των 30 χρόνων που κράτησαν οι ταραχές ήταν πολύ αμφιλεγόμενες και είναι ακόμη μέχρι σήμερα. Κάποτε ο Βρετανικός στρατός σκότωσε αθώους πολίτες. Εντούτοις η Βρετανία ποτέ δεν χρησιμοποίησε βαριά όπλα , F16 και Απάτσι.

Αυτός είναι ο λόγος που με πείθει ότι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να εξηγήσουμε την αλαζονεία και το θράσος αυτών που στηρίζουν, ρητά ή σιωπηρά, μέσα ή έξω από το Ισραήλ, αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, είναι η Σιωνιστική ιδεολογία (δεν μιλώ βέβαια για τα μέλη της υπερεθνικής ελίτ που κινούνται βασικά από οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα). Μια φιλελεύθερη αρθογράφος του Independent το έθεσε εύστοχα:^³⁶

Φιλο-Ισραηλινοί σχολιαστές έγιναν ακόμη πιο βίαια «πατριωτικοί» καθώς γινόντουσαν γνωστές οι αποκαλύψεις για την καταστροφή των ανθρώπων, της ειρήνης και της ελπίδας στη Γάζα. Στις σελίδες των εφημερίδων με την αλληλογραφία των αναγνωστών οι Σιωνιστές ισχυρίζονται ότι η βία ―συμπεριλαμβανομένων των εγκαυμάτων από βόμβες φωσφόρου στα παιδιά― είναι «λυπηρή» αλλά αναγκαία. Ένα έθνος που ζητά από τον κόσμο να μην ξεχάσει τι έγινε ενάντια στον λαό του από τον Χίτλερ έχει υποστηρικτές που πιστεύουν ότι η κτηνώδης εθνοκάθαρση είναι «λυπηρή»…

Οι «ίσες αποστάσεις» της Αριστεράς μεταξύ θυμάτων και θυτών

Το έγκλημα του Σιωνιστικού Ισραήλ δεν εμπόδισε την ευρωπαϊκή κεντρο-αριστερά και αριστερά να καταδικάσει τη βία «από όπου και αν προέρχεται», δηλ. να κρατήσει ως συνήθως, ίσες αποστάσεις μεταξύ δραστών και θυμάτων, εξισώνοντας τη συστημική βία των Σιωνιστών με την αντιβία κατά των δυνάμεων κατοχής των αντιστασιακών κινημάτων. Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη ότι το κόμμα της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΕΑ) με το οποίο συνεργάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ —μολονότι, προφανώς για εσωτερική κατανάλωση, το κόμμα αυτό, στην περίπτωση της πρόσφατης Σιωνιστικής κτηνωδίας, δεν κράτησε όπως συνήθως ίσες αποστάσεις, αλλά ούτε όμως καταδίκασε την απαράδεκτη στάση της ΕΑ! ―μόλις ξεκίνησε η διάπραξη του τελευταίου εγκλήματος έκανε έκκληση, για άλλη μια φορά,^³⁷ για μια λύση 2 κρατών, με το σύνθημα «Μια διαφορετική Μέση Ανατολή είναι εφικτή», σε προφανή αναλογία με το παρόμοια ουτοπικά και τελικά ανούσιο σύνθημα «Ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός». Ούτε προκαλεί έκπληξη το ότι η «λύση» αυτή υποστηρίζεται επίσης από την υπερεθνική ελίτ και τα αραβικά τυραννικά καθεστώτα, καθώς και από τους ίδιους τους Σιωνιστές, οι οποίοι πολύ θα ήθελαν το «καθαρό» τους σιωνιστικό καθεστώς να διαιωνίζεται δίπλα από ένα εξαρτημένο προτεκτοράτο τύπου Μπατουστάν!

Από την άλλη μεριά, η σιωνιστική «αριστερά» (Grossman, Amos Oz, και οι υπόλοιποι) υιοθετούν παρόμοια στάση, αρνούμενοι και αυτοί το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να αντιστέκεται, ενώ τα πολλαπλάσια θύματα των Παλαιστινίων από την κρατική τρομοκρατία του σιωνιστικού κράτους αναφέρονται απλώς ως «παράπλευρες απώλειες», υιοθετώντας την εγκληματική γλώσσα του στρατού των ΗΠΑ μετά τη δολοφονία πολιτών σε μαζική κλίμακα στο Βιετνάμ, το Ιράκ, τα Αφγανιστάν και σε άλλα σημεία του πλανήτη

Η μόνη πραγματική λύση: ένα πολυπολιτισμικό κράτος στην Παλαιστίνη

Για ποιο λόγο όμως αυτό το μεγάλο λουτρό αίματος; Η απλή απάντηση δόθηκε από ένα Βρετανό αναλυτή, τον John McCarthy, την πρώτη ημέρα της εισβολής από ξηράς^³⁸:

Δεν υπάρχουν καθόλου ενδείξεις ότι το Ισραηλινό κατεστημένο, το οποίο δεσμεύεται ολοκληρωτικά από τους Σιωνιστικούς στόχους της δημιουργίας του Eretz Ισραήλ (του «μείζονος Ισραήλ», που θα εκτείνεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό), σχεδιάζει να εγκαταλείψει οποιαδήποτε σημαντική έκταση εδάφους: 250.000 Ισραηλινοί ζουν ήδη στην Δυτική Όχθη. Απεναντίας, τα προγράμματα του Ισραήλ για κατασκευή δρόμων και ανέγερση οικισμών συνεχίζονται με ταχύ ρυθμό. Η Ισραηλινή πολιτική ανέκαθεν ήταν η δημιουργία «τετελεσμένων γεγονότων» και η παράλληλη καθυστέρηση της αποδοχή οποιωνδήποτε τελικών συνόρων. Ο ιδρυτής και πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο David Ben-Gurion, συνόψισε αυτή την πολιτική με τη φράση «εκεί όπου κάνουμε την τελευταία αλετριά εκεί βάζουμε και τα σύνορά μας». Οι πολιτικοί κληρονόμοι του Ben -Gurion οργώνουν ακόμη. Ενώ παραδέχονται ότι κάποιου είδους Παλαιστινιακό κράτος είναι απαραίτητο για να εξασφαλιστεί ότι το Ισραήλ θα παραμείνει όσο πιο αμιγώς Εβραϊκό γίνεται, αναβάλλουν συνεχώς την οριοθέτηση αυτού του κράτους μέχρις ότου το Ισραήλ καταλήξει με όσο το δυνατόν περισσότερη γη και όσο λιγότερους Παλαιστίνιους γίνεται. Όσο το Ισραήλ συνεχίζει να δημιουργεί όλο και περισσότερα «τετελεσμένα γεγονότα» οι προοπτικές των Παλαιστινίων να τους δοθεί ένα εύλογο μερίδιο από αυτό που σχεδιαζόταν να γίνει η πατρίδα τους γίνονται όλο και πιο απόμακρες. Οι Ισραηλινοί προφανώς υπολογίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι θα απελπισθούν τόσο πολύ για την δημιουργία δικού τους κράτους, ενώ η διεθνής κοινή γνώμη θα έχει στο μεταξύ μπαφιάσει μέσα στην αναποτελεσματικότητα της, ώστε να επιτύχουν τους δικούς τους εδαφικούς και δημογραφικούς στόχους.

Αυτό επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, το συμπέρασμα που κατέληξα και στο παρελθόν^³⁹, ότι το ιστορικό έγκλημα της δημιουργίας ενός «καθαρού Εβραϊκού» κράτους στην Παλαιστίνη θα είχε προληφθεί, και εκατοντάδες χιλιάδες ζωές (η συντριπτική πλειοψηφία τους Παλαιστίνιοι) θα είχαν σωθεί, εάν η καταδίκη του Σιωνισμού από εξέχοντες Εβραίους της Αριστεράς, όπως η Hannah Arendt και ο Isaac Deutscher, ή έστω οι απόψεις των αριστερών Σιωνιστών για ένα δι-εθνικό κράτος είχαν εισακουστεί^⁴⁰. Με άλλα λόγια, αν η Παλαιστινιακή γη δεν είχε διαιρεθεί (άνισα από την αρχή υπέρ των Σιωνιστών!) με στόχο τη δημιουργία δύο κρατών, αλλά, αντίθετα, είχε χρησιμοποιηθεί ως βάση για ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό κοσμικό κράτος, όπου θα στεγάζονταν τόσο οι Παλαιστίνιοι όσο και εκείνοι οι Εβραίοι πρόσφυγες, κυρίως από την Ευρώπη, που θα ήθελαν να μετακομίσουν εκεί. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το είδος της λύσης που τώρα αποκτά αυξανόμενη υποστήριξη μεταξύ προοδευτικών αντι-Σιωνιστών Εβραίων και Παλαιστινίων, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι η λύση των «δύο κρατών» ουσιαστικά οδηγεί σε ένα Σιωνιστικό τέρας και ένα Παλαιστινιακό Μπαντουστάν.

Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές τώρα που είναι σαφές ότι ο σκοπός των Σιωνιστών ήταν πάντα να εξουδαϊσουν την Παλαιστίνη εξαναγκάζοντας τους Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν τη γη τους κάτω από αφόρητη πίεση ―ένας σαφώς ρατσιστικός στόχος, όπως τόνισε ο Avraham Burg, ο οποίος, παρότι είχε υπάρξει πρόεδρος της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης στο παρελθόν, απορρίπτει ως ρατσιστική την ιδέα της Παλαιάς Διαθήκης ότι οι Εβραίοι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Για παρόμοιους λόγους, ο Shlomo Sand, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, υποστηρίζει ότι το Ισραήλ δεν θα έπρεπε να είναι ένα Εβραϊκό κράτος, αλλά ένα δημοκρατικό κοσμικό κράτος που να ανήκει σε όλους τους πολίτες του ―μια θέση κοντά στην θέση της Περιεκτικής Δημοκρατίας για το Παλαιστινιακό ζήτημα^⁴¹.

Σήμερα, λοιπόν, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο τρόπος εξόδου από το φαύλο κύκλο της αιματοχυσίας θα έπρεπε να είναι εκείνος που ξεπερνά την καταστροφική λύση των δύο κρατών ―λύση που ακόμη και ο Καντάφι της Λιβυής μόλις καταδίκασε.^⁴² Το αίτημα για ένα πολυπολιτισμικό κράτος, το οποίο είχε αρχικά προταθεί από την Εβραϊκή Αριστερά και υποστηρίχθηκε από την ριζοσπαστική Αριστερά στην Ευρώπη πάνω από πενήντα χρόνια πριν, είναι και πάλι στην ημερήσια διάταξη. Τα ρεύματα ανάμεσα τόσο στους προοδευτικούς Παλαιστινίους.^⁴³ όσο και στους μετά-Σιωνιστές Εβραίους^⁴⁴ που απορρίπτουν τόσο τον Σιωνισμό όσο και τον θρησκευτικό ανορθολογισμό (είτε Εβραϊκό, είτε Ισλαμικό) διογκώνονται, με στόχο την δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού και περιεκτικού κράτους για όλους τους λαούς που ζουν σήμερα στην Παλαιστίνη. Στη πραγματικότητα, μια τέτοια λύση θα ήταν επίσης απόλυτα συνεπής με τη ιστορική εμπειρία που δείχνει σαφώς ότι Άραβες και Εβραίοι ζούσαν μαζί αρμονικά στην λεκάνη της Μεσογείου την περίοδο της Αραβικής ακμής^⁴⁵, και ότι οι ανορθολογικές θρησκευτικές διαφορές δεν εμπόδισαν ποτέ εκατομμύρια Εβραίων, Χριστιανών και άλλων από το να ζουν αρμονικά εντός των συνόρων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παρόμοια, εκατομμύρια Εβραίων σήμερα δεν έχουν πρόβλημα να ζουν (και να ακμάζουν) μαζί με άλλους λαούς στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Είναι σαφές ότι η λύση ενός-κράτους με τη μορφή ενός περιεκτικού πολυπολιτισμικού κράτους θα ήταν ένα σημαντικό βήμα προς την δημιουργία μιας Συνομοσπονδιακής Περιεκτικής Δημοκρατίας των λαών στην Παλαιστίνη. Και αυτό, διότι μια τέτοια λύση θα μπορούσε όχι μόνο να οδηγήσει σε μια μορφή διακυβέρνησης η οποία δεν θα είχε καμία απολύτως σχέση με την σημερινή ρατσιστική Σιωνιστική «δημοκρατία» και την αυταρχική Παλαιστινιακή Αρχή ―επιλύνοντας έτσι το πρόβλημα των προσφύγων και στις δύο πλευρές― αλλά και θα μπορούσε επίσης να αντιπροσωπεύει μια κρίσιμη μετάβαση προς μια μελλοντική συνομοσπονδία των λαών στην Παλαιστίνη, βασισμένη σε μια Περιεκτική Δημοκρατία. Ωστόσο, οι Σιωνιστές, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, δεν δέχονται ούτε να συζητήσουν τη λύση ενός ενιαίου πολυπολιτισμικού κράτους για τους λαούς της Παλαιστίνης και έχουν, αντίθετα, καταπολεμήσει κάθε λύση, που θα υπονόμευε το «καθαρό» (και επεκτατικό) Σιωνιστικό κράτος τους, με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Επιπλέον, το σημερινό έγκλημά τους όχι μόνο έχει κάνει αδύνατη οποιαδήποτε λύση δύο-κρατών που θα βασιζόταν σε οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα είδος καθεστώτος Μπαντουστάν, αλλά έχει κάνει ακόμη και τη λύση ενός-κράτους σχεδόν ανέφικτη, δεδομένου του απέραντου μίσους που η εγκληματική μεταχείριση του Παλαιστινιακού λαού έχει προκαλέσει μεταξύ των Αραβικών λαών. Κατά συνέπεια, είναι προφανές ότι τα εγκλήματα των Σιωνιστών δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρεθούν και να ξεχαστούν από τους λαούς γενικά και τους Αραβικούς λαούς ιδιαίτερα, εκτός εάν το Εβραϊκό έθνος στο Ισραήλ αλλά και στις κοινότητες της διασποράς ξεκινήσουν μια συστηματική εκστρατεία για να ανατρέψουν αυτό το εγκληματικό καθεστώς και την ιδεολογία του και το αντικαταστήσουν με ένα πολυπολιτισμικό καθεστώς για όλους τους λαούς της Παλαιστίνης, ως το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία μιας συνομοσπονδιακής Περιεκτικής Δημοκρατίας εκεί, δηλαδή μιας γνήσιας δημοκρατίας που συνεπάγεται την ίση κατανομή της εξουσίας μεταξύ όλων των πολιτών.

* Το άρθρο αυτό βασίζεται σε μετάφραση ομότιτλου άρθρου του Τ. Φωτόπουλου που στην πρώτη του εκδοχή δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2009 στη διεθνή επιθεώρηση The International Journal of Inclusive Democracy.

1 Για τον ορισμό της υπερεθνικής ελίτ βλ. Τ. Φωτόπουλος, Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία (Ελληνικά Γράμματα, 2002), κεφ. 1.

2 Takis Fotopoulos, “Mass media, Culture and Democracy”, Democracy & Nature, Vol. 5, No. 1 (March 1999).

3 Βλ. «Οι μύθοι για την οικονομική κρίση» (σε αυτό το τεύχος).

4 Βλ. Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία: 10 Χρόνια Μετά (Ελ. Τύπος, 2008), κεφ. 5-6.

5 Βλ. Τ. Φωτόπουλος, Η Νέα Τάξη στα Βαλκάνια (Στάχυ, 1999), σελ. 83-135.

6 βλ. Τ. Φωτόπουλος, Ο Πόλεμος κατά της «Τρομοκρατίας» (Γόρδιος, 2003), κεφ. 3.

7 Στο ίδιο, κεφ. 5.

8 Takis Fotopoulos, “Is degrowth compatible with a market economy?”, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 3, No. 1 (January 2007).

9 Βλ. «Αντι-συστημική εξέγερση στην Ελλάδα» (σε αυτό το τεύχος).

10 Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Question (Cambridge University, 2003); Ilan Pappé, The Ethnic Cleansing of Palestine (Oneworld Publications, 2006); see, also, Eric Rouleau, “The «ethnic cleansing» of Palestine”, Le Monde diplomatique ― English edition (May 2008).

11 Για τον ρατσιστικό χαρακτήρα τιυ Σιωνιστικού καθεστώτος βλ. Takis Fotopoulos, “Palestine: the hour of truth”, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 2, No. 2 (January 2006).

12 Norman Finkelstein, The Holocaust Industry (Verso, 2000).

13 Donald Macintyre, “Chronic malnutrition in Gaza blamed on Israel”, The Independent (15/11/2008).

14 Chris McGreal, “Why Israel went to war in Gaza”, The Observer (4/1/2009).

15 Heather Sharp, “Rocket attacks plague Israeli towns”, BBC News (28/12/2008).

16 Seumas Milne, “Israel's onslaught on Gaza is a crime that cannot succeed”, The Guardian (30/12/2008).

17 Chris McGreal, “Why Israel went to war in Gaza”.

18 Chris McGreal, στο ίδιο.

19 Heather Sharp, “Who is a civilian?”, BBC News, Jerusalem (05/01/2009).

20 Ian Black, “Israel accused of war crimes over phosphorus use”, The Guardian (20/1/2009) & Rory McCarthy, “Fatal burns never seen before Israel's war”, The Guardian (21/1/2009).

21 Αfua Hirsch, «Israel may face UN court ruling on legality of Gaza conflict», The Guardian (14/01/2009).

22 Ιστοσελιδα BBC, “Israel «shelled civilian shelter»” (01/09/2009) & “Israelis «shot at fleeing Gazans»” (14/1/2009).

23 Rory McCarthy, “48 members of the Samouni family were killed in one day when Israel’s battle with Hamas suddenly centred on their homes”, The Guardian (20/1/2009).

25 Chris McGreal, “Demands grow for Gaza war crimes investigation”, The Guardian (13/1/2009).

26 Αfua Hirsch, “Israel may face UN court ruling on legality of Gaza conflict”, The Guardian (14/01/2009).

27 Robert Fisk, “Why do they hate the West so much, we will ask”, The Independent (7/01/2009).

28 Βλ. το ντοκιμαντέρ των Sufuan & Abdallah Omeish “Occupation 101” (2007)

29 Rory McCarthy, “Hamas must be removed from Gaza, says Netanyahu”, The Independent (14/01/2009).

30 Ewen MacAskill, “UN climbdown”, The Guardian (14/01/2009).

31 Toni O'Loughlin, “Backing for invasion remains strong”, The Guardian (14/01/2009).

32 Βλ. «Διακήρυξη κατά της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα και υπέρ του δικαιώματος των Παλαιστινίων σε ένα δικό τους κράτος», Ελευθεροτυπία (15/01/2009).

33 Noam Chomsky, “«Exterminate all the Brutes»: Gaza 2009”, Zspace (20/1/2009).

34 Ben Lynfield, “«My daughters, they killed them»: TV doctor shows Israelis horror of war”, The Independent (19/01/2009).

36 Yasmin Alibhai-Brown, “Israel's friends cannot justify this slaughter”, The Independent (19/01/2009).

37 European Left, “Another Middle East is possible” (29/12/2008).

38 John McCarthy, “If it was your home, what hope 'restraint'?”, The Independent (4/1/2009).

39 Takis Fotopoulos, “Palestine: the hour of truth”.

40 Stanley Aronowitz, “Zionism from the Standpoint of its Jewish Critics”, Logos, Issue 3.3 (Summer 2004).

41 Takis Fotopoulos, “Palestine: the hour of truth”.

42 Muammar Qaddafi, «The One-State Solution», New York Times (21/1/2009).

43 Βλ. π.χ. Ahmad Samih Khalidi, “A one-state solution”, The Guardian (29/09/2003) & Conal Urquhart, “Gaza shifts to a new solution, The Observer (14/09/2003).

44 Βλ. π.χ. Esther Addley, “Lines in the sand”, The Guardian (25/07/2002).

45 John Rose, The Myths of Zionism (Pluto Press, 2005).