Περιεκτική Δημοκρατία, τεύχος 22  (Καλοκαίρι - Φθινόπωρο 2010)

Ο αγώνας για μια προοδευτική και σοσιαλιστική Ελλάδα σε σύγκρουση με την ΟΝΕ, το ευρώ αλλά και την ίδια την Ε.Ε.!
Ασύμβατη η προοδευτική αλλαγή με τα πλαίσια ΟΝΕ και Ε.Ε.![*]

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ 

 

Δεν μπορώ να πω ότι είχα την τύχη να έχω προσωπικό φίλο τον Τάκη Φωτόπουλο.

Αυτό όμως που μετά βεβαιότητας μπορώ να πω είναι ότι είμαι φίλος, θερμότατος φίλος, των βιβλίων του, τα οποία έχω διαβάσει όλα ένα προς ένα και επίσης θερμότατος φίλος της αρθρογραφίας του, την οποία κυριολεκτικά «ρουφάω» και τακτικά αναδημοσιεύουμε στην ΙΣΚΡΑ.

Θα προσθέσω, επίσης, και το εξής: δεν έχω μόνο διαβάσει τα βιβλία και τα άρθρα του Τάκη Φωτόπουλου αλλά κι έχω διδαχθεί και αξιοποιήσει πολλά από την κριτική, πρωτότυπη και ριζοσπαστική του σκέψη.

Νομίζω ότι ο Τάκης Φωτόπουλος δεν είναι μόνο ένας αγωνιστής με την πραγματική ιστορική σημασία του όρου αλλά και ένα είδος δασκάλου!

Σε τέτοιες ώρες βαθιάς ιστορικής κρίσης, η οποία διαρκώς κλιμακώνεται, αλλά και σε τέτοιες πολύ κρίσιμες πολιτικές συγκυρίες, η αποψινή μας συνάντηση, τουλάχιστον για μένα, φαντάζομαι και για εσάς, έχει μια αξία πολύ μεγαλύτερη από την παρουσίαση  ενός εξαίρετου βιβλίου όπως αυτό του Τάκη Φωτόπουλου. Ενός βιβλίου που έχει έναν απόλυτα εύστοχο τίτλο, ο οποίος αποδίδει θαυμάσια την ουσία της σημερινής μας κατάστασης: «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ».

Και το λέω αυτό γιατί, επιπροσθέτως, είχαμε πριν δυο μέρες αυτοδιοικητικές εκλογές, από τις οποίες μπορούν και πρέπει να βγουν κρίσιμα συμπεράσματα.

Νομίζω, λοιπόν, ότι, πέραν των πολλών άλλων, βγαίνει από αυτές τις εκλογές ένα μεγάλο, δυνατό και άκρως επίκαιρο, σε μια εποχή νεοαποικιακής παράδοσης της χώρας και κοινωνικού μεσαίωνα, συμπέρασμα και μήνυμα.

Το μήνυμα για την ανάγκη ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ

Σημειώνω χαρακτηριστικά ότι οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, όσες διαφωνίες και αν υπάρχουν στη σχετική συμπερίληψη, αν ήταν συμπαραταγμένες σε αυτές τις κρίσιμες ώρες και σε αυτές τις εκλογές, τότε είναι βέβαιο ότι την Κυριακή το βράδυ θα είχαμε ανατροπές του πολιτικού σκηνικού. Ανατροπές που θα μπορούσαν να γίνουν μια ισχυρότατη ωστική δύναμη για μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις και μεγάλους αγώνες για θεμελιώδεις κοινωνικούς μετασχηματισμούς.

Ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχει αντίλογος σε αυτήν την κατάθεση.

Αντίλογος, που, πέραν των άλλων, παραπέμπει στην αποτυχία πολλών ενωτικών αριστερών εγχειρημάτων και κυρίως στην ευρύτητα, την επάρκεια και την κατεύθυνση του περιεχομένου μιας τέτοιας συμπαράταξης.

Ξέρω πολύ καλά, επίσης, ότι ο αντίλογος αυτός διατυπώνεται ορισμένες φορές από σοβαρούς ανθρώπους και με εμπεριστατώμενα επιχειρήματα.

Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτή η συζήτηση οφείλει να ξανανοίξει ενόψει των τραγικών εξελίξεων στη χώρα μας και την Ευρώπη.

Και πρέπει να ξανανοίξει γιατί η συνεργασία και η συμπαράταξη της Αριστεράς όσο κι αν είναι αναγκαία, πραγματικά δεν είναι πανάκεια.

Η αξία, η επιτυχία και η προοπτική της εξαρτάται από μια σειρά παράγοντες  και, ιδιαίτερα σήμερα, από το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της.

Το καινούργιο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου βοηθάει πάρα πολύ να ανοίξουμε τη συζήτηση για αυτό το περιεχόμενο της συμπαράταξης των δυνάμεων της Αριστεράς και της αντισυστημικής οικολογίας.

Και βοηθάει γιατί, μαζί με τα άλλα, θίγει, με ένα πολύ καίριο και αιχμηρό τρόπο, ένα από τα πλέον κρίσιμα ζητήματα μιας εναλλακτικής στρατηγικής όπως είναι η ΕΕ, η ΟΝΕ και το ευρώ.

Μπαίνοντας κατευθείαν στην ουσία, θα κάνω επί των κεφαλαίων αυτών, που αφορούν την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ευρώ, τις εξής επιγραμματικές επισημάνσεις:

Πρώτον: η ΕΕ δεν συγκροτήθηκε και δεν εξελίσσεται για να υποβοηθήσει και να διευκολύνει τον αγώνα των λαών για πρόοδο, δικαιοσύνη, σύγκλιση και κοινωνική απελευθέρωση, αλλά, αντίθετα, για να ενισχύσει τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, να ενισχύσει τη θέση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να μεγιστοποιήσει την εκμετάλλευση εργαζομένων και λαών.

Δεύτερον: Η ΕΕ διαμορφώθηκε και εξελίσσεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, με όρους αγοράς και νομίσματος, ως συμμαχία καπιταλιστικών χωρών υπό την αμερικανοατλαντική  πολιτικοστρατιωτική ομπρέλα, την ηγεμονία των πιο ισχυρών μερίδων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και την κυριαρχία του Γερμανικού ή Γερμανογαλλικού ιμπεριαλισμού.

Τρίτον: Η ΕΕ, όπως με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο αναδεικνύουν οι πρόσφατες εξελίξεις, δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά μόνο ανατρέπεται, κάτι που επεσήμανε πρόσφατα στη Διάσκεψη του Βήματος διαλόγου και ο Σαμίρ Αμίν!

Σήμερα, νομίζω, επίσης, ότι αποκτά μια νέα επικαιρότητα η παλιά ρήση του γέρο-Λένιν ότι η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης ή θα γίνει κάτω από τις σημαίες του σοσιαλισμού ή δεν πρόκειται να υπάρξει παρά μόνο ως ακραία αντίδραση!

Τέταρτον: Η ΟΝΕ και το ευρώ συγκροτήθηκαν και διαμορφώθηκαν για να διευκολύνουν τη γερμανική αντίληψη για την Ευρώπη και τον γερμανικό ιμπεριαλισμό και, φυσικά, για να καταστήσουν πιο απελευθερωμένη και «λειτουργική», χωρίς νομισματικές στρεβλώσεις, την ενιαία αγορά της ΕΕ.

Το ευρώ, έτσι όπως κατασκευάστηκε και αναπτύσσεται, στο πλαίσιο της ΟΝΕ, δεν είναι απλώς ένα νόμισμα, αλλά και ένας μηχανισμός αποκλίσεων, ανισοτήτων και κοινωνικής αποδόμησης της ΕΕ, ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών.

Να τονίσω εδώ ότι αυτές οι παρατηρήσεις μου για την ΟΝΕ και το ευρώ δεν είναι καινούργιες. Τις είχα κάνει εξαρχής, πριν ακόμα επισημοποιηθεί ως νόμισμα στην Ευρωζώνη και την Ελλάδα!

Πέμπτον: Στο πλαίσιο της ΕΕ και, ειδικότερα, της ΟΝΕ και του ευρώ, οι αδύνατες χώρες χάνουν και τους τελευταίους μηχανισμούς προστασίας. Σε περιόδους κρίσεων, μάλιστα, ξεπέφτουν, όπως η Ελλάδα, σε καταστάσεις μισοαποικιοποίησης. Η  ΕΕ αναλαμβάνει στις συνθήκες αυτές να μετατρέπει τις περιφερειακές χώρες σε «προτεκτοράτα» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στο όνομα της «διάσωσής» τους!

Ταυτόχρονα όμως, και η ίδια η Ε.Ε. είναι υποχρεωμένη να τίθεται όλο και περισσότερο κάτω από την «μπότα» του ΔΝΤ. Η πολιτικοστρατιωτική ηγεμονία των ΗΠΑ επί της Ε.Ε. γίνεται περίπου και οικονομική!

Έκτον:  Όσο βαθαίνουν η κρίση, οι αντιφάσεις και οι αντιπαραθέσεις στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ, τόσο οι κυρίαρχοι κύκλοι αντί να εξάγουν θετικά συμπεράσματα, επιχειρούν να απαντήσουν και απαντούν στην κρίση με όλο και σκληρότερες συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες, μονεταριστικές και, κυρίως, αντεργατικές και αντικοινωνικές ρυθμίσεις.

Ρυθμίσεις όπως αυτές για σκληρότερη δημοσιονομική πειθαρχία, αυστηρότερες κυρώσεις, διαμόρφωση θεσμών «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» κ.λπ., αντί να προσφέρουν «ανάσα» στην ευρωζώνη, μάλλον ενισχύουν τις αποσυνθετικές και διαλυτικές τάσεις, ενώ επιτείνουν τα αδιέξοδα.

Η ΕΕ «μεταρρυθμίζεται» αλλά όλο και προς το χειρότερο και όλο και προς τα πίσω!

Αν οι επισημάνσεις αυτές για την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ευρώ έχουν κάποια βάση, νομίζω ότι έρχονται να αναδείξουν ορισμένες κεντρικές αλήθειες:

Πρώτον:  Ότι ο αγώνας για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση στη χώρα μας όχι μόνο βρίσκεται σε σύγκρουση με την ΟΝΕ και τελικά την ΕΕ, αλλά και είναι ασυμβίβαστος με τα πλαίσια που υπερκαθορίζουν οι δύο αυτοί «αγοραίοι» υπερεθνικοί οργανισμοί.

Δεύτερον: Ότι μια χώρα της ευρωζώνης ή της ΕΕ, που ξεκινά πρώτη να πορεύεται τους δρόμους της κοινωνικής χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης, ή θα υποβοηθήσει  ένα παλιρροιακό κύμα ανατροπών και σε άλλες χώρες, ρηγματώνοντας ή και ανατρέποντας το σύνολο της ΕΕ, είτε θα ακολουθήσει δρόμους εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ!

Με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Τάκη Φωτόπουλο για την πρόσκληση να πω αυτά τα λόγια στην παρουσίαση του βιβλίου του.

Ελπίζω ότι η σημερινή συζήτηση μπορεί να βοηθήσει, αν όχι σε συγκλίσεις απόψεων, τουλάχιστον σε μεγαλύτερη αλληλοκατανόηση και επομένως σε καλύτερες μελλοντικές προοπτικές.

Συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβαστεί από όλους-ες το βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου.

Βιβλία σαν αυτό βοηθούν όχι μόνο να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε το πώς φτάσαμε ως χώρα, αλλά και γενικότερα,  ως εδώ, μα και για να αλλάξουμε την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο!


[*] Το άρθρο αυτό είναι η παρέμβαση του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ - Η ανάγκη για άμεση έξοδο απο την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη οικονομία