Η
κρίση
της οικονομίας ανάπτυξης στον
Πρώτο Κόσμο, τον μόλις
καταρρεύσαντα
Δεύτερο
και τον Τρίτο Κόσμο συνθέτουν μία
γενικευμένη κρίση του αναπτυξιακού
μοντέλου που εισήγαγε η άνοδος του
καπιταλισμού και η βιομηχανική επανάσταση.
Στο πλαίσιο αυτό, ο
νεοφιλελευθερισμος δεν αποτελεί απλώς μια
νέα πολιτική που εφαρμόζουν τα σύγχρονα
συντηρητικά κόμματα όταν καταλαμβάνουν την
εξουσία, αλλά εκφράζει βαθύτερες δομικές
αλλαγές
στο καπιταλιστικό σύστημα, οι οποίες
αποτελούν την "αντίδραση"
του συστήματος στη
γενικευμένη
κρίση. Ο δομικός χαρακτήρας των αλλαγών
αυτών επιβάλλει μια νέα συναίνεση, τη
νεοφιλελεύθερη
συναίνεση η οποία μολονότι, συνήθως, άτυπη,
αποτελεί τον άξονα της οικονομικής
πολιτικής όχι μόνο των συντηρητικών αλλά και των σοσιαλδημοκρατικών
κομμάτων,
συμπεριλαμβανομένης της "εκσυγχρονιστικής"
αριστεράς. Η νέα αυτή συναίνεση παίρνει
σήμερα τη
θέση
της «σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης»
που χαρακτήριζε την πολιτική των
καπιταλιστικών μητροπόλεων στη
μεταπολεμική περίοδο του καπιταλιστικού
μπούμ μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας
του '70.
Η νεοφιλελεύθερη συναίνεση
συνεπάγεται θεσμικές αλλαγές στην ΕΟΚ που εκφράζονται με την Ενιαία Αγορά
και τη συνθήκη τον Μάαστριχτ.
Τέλος, στην Ελλάδα, η άνοδος
της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης αποτελεί
την τελευταία απόπειρα υπέρβασης της
χρόνιας κρίσης της ελληνικής Οικονομίας
ανάπτυξης.
Μετά την κατάρρευση του
υπαρκτού σοσιαλισμού, η νεοφιλελεύθερη
συναίνεση τείνει να
γίνει η κυρίαρχη τάση σε
ολόκληρο τον πλανήτη. Εντούτοις, ο νεοφιλελευθερισμός δείχνεται
ότι τελικά όχι μόνο δεν είναι σε θέση να
υπερβεί τη γενικευμένη κρίση του
αναπτυξιακού μοντέλου αλλά
και την
επιδεινώνει.
