Η «δημοκρατία» στη Νέα Διεθνή Τάξη - ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η στάση της υπερεθνικής ελιτ σε σχέση με τη νίκη της Χαμάς δεν είναι ούτε περίεργη, ούτε πρωτόγνωρη. Έτσι, όταν οι Παλαιστίνιοι, τηρώντας όλους τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», αποφάσισαν να μην εκλέξουν το φιλο-Αμερικανικό[1] και διεφθαρμένο καθεστώς της Φαταχ, η υπερεθνική ελιτ αποφάσισε να τους στραγγαλίσει οικονομικά μέχρι να «συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις»! Δηλαδή, πρώτον, να αποκηρύξουν την «τρομοκρατία», όπως μεταβαπτίστηκε ―κατά Σιωνιστική απαίτηση― ο Παλαιστινιακός εθνικό-απελευθερωτικός αγώνας μετά τις επιθέσεις στη Ν. Υόρκη και, δεύτερον, να αποκηρύξουν τις διακηρύξεις τους (που αποτελούσαν πριν το Όσλο και διατάξεις του Παλαιστινιακού Καταστατικού Χάρτη του 1968), οι οποίες καλούν για διάλυση του κράτους του Ισραήλ και «καθαρό» Αραβικό κράτος στην Παλαιστίνη. Και αυτό, χωρίς να διανοείται η ίδια ελιτ να απαιτήσει την ανάλογη από μέρους των Ισραηλινών αποκήρυξη του καταστατικού χάρτη του Σιωνιστικού κινήματος του 1897, ή της Διακήρυξης του Μπάλφουρ του 1917 που μιλούν για αντίστοιχο «καθαρό» Εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη. Έτσι, η υπερεθνική ελιτ και οι Σιωνιστές δείχνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν και εντείνουν με κάθε μέσο τον κύκλο του αίματος, για χάρη του «καθαρού» Εβραϊκού κράτους, αντί να ακολουθήσουν τη μόνη δημοκρατική λύση στο Παλαιστινιακό πρόβλημα που, όπως έγραψα στα προηγούμενα δύο άρθρα*, περνά μέσα από την αντικατάσταση του Σιωνιστικού κράτους ―την αρχική αιτία του κύκλου του αίματος― με ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό, πολυεθνικό κράτος από Παλαιστίνιους (συμπεριλαμβανόμενων των προσφύγων) και Εβραίους. Λύση, που ανέκαθεν υποστήριζε η αντιΣιωνιστικη παράδοση ανάμεσα στους προοδευτικούς Εβραίους, και σήμερα οι μεταΣιωνιστες, μαζί με προοδευτικούς Παλαιστίνιους.

Φυσικά, δεν είναι όλες οι δημοκρατίες το ίδιο για την υπερεθνική ελίτ, η οποία μόλις αποφάσισε να παραπέμψει το Ιράν στο Συμβούλιο Ασφαλείας, προετοιμάζοντας «χειρουργική» επιδρομή στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της χώρας παρόμοια με αυτή του Ισραήλ το 1981, διότι παραβιάζει διεθνείς αποφάσεις σχεδιάζοντας την κατασκευή πυρηνικών όπλων και υποστηρίζοντας την «τρομοκρατία» (δηλαδή την Παλαιστινιακή αντίσταση). Και αυτό, τη στιγμή που το Σιωνιστικό Ισραήλ έχει αγνοήσει ή παραβιάσει δεκάδες διεθνείς αποφάσεις που το καταδικάζουν για κρατική τρομοκρατία στα κατεχόμενα, παράνομους εποικισμούς, το Τείχος της Ντροπής κ.λπ. και αποδεδειγμένα διαθέτει πυρηνικά όπλα για τα οποία η υπερεθνική ελιτ και οι εδώ κομπάρσοι της ―Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ.λπ. που τώρα καταδικάζουν την Παλαιστινιακή αντίσταση ως τρομοκρατική, σύμφωνα με τις «υποδείξεις»― δεν εκστομίζουν βέβαια λέξη!

Η στάση αυτή της υπερεθνικής ελίτ να γράφει στα παλιότερα των παπουτσιών της την βούληση των λαών, ακόμη και όταν τηρούν σχολαστικά όλες τις υποδεικνυόμενες «δημοκρατικές» προδιαγραφές για χάρη των οποίων υποτίθεται διεξάγονται οι σύγχρονοι «πόλεμοι» (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, αντι-«τρομοκρατικός»), δεν είναι αξιοπερίεργη. Η ίδια συνταγή εφαρμόζεται παντού όπου η δημοκρατική βούληση των λαών δεν συνάδει με τα σχέδια της υπερεθνικής ελιτ. Όταν για παράδειγμα το Αλγερινό Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας κέρδισε, το 1991, τον πρώτο γύρο των κοινοβουλευτικών εκλογών επιβλήθηκε ―με την σιωπηρή υποστήριξη της υπερεθνικής ελιτ― στρατιωτική δικτατορία στη χώρα, ακυρώθηκε ο δεύτερος γύρος των εκλογών και απαγορεύθηκε το Ισλαμικό μέτωπο (ακόμη είναι απαγορευμένο!), οδηγώντας σε σφαγές πάνω από 150.000 πολιτών, κυρίως στα χέρια παρακρατικών.[2]

Ο Ελληνικός λαός άλλωστε έχει πικρή πείρα στην πρόσφατη ιστορία του από το πώς εννοούν τη δημοκρατία οι δήθεν υποστηρικτές της. Όταν το αντιμοναρχικό ρεύμα, που είχε ήδη αρχίσει να παίρνει ριζοσπαστικότερες διαστάσεις, φαινόταν πολύ πιθανό ότι, με την σίγουρη εκλογή του Κέντρου το 1967, θα γινόταν ανεξέλεγκτο από την αστική ηγεσία του, δόθηκε το πράσινο φως για την χουντική επταετία που έφερε την χώρα πίσω στην «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών» ―η οποία ακόμη ζει και βασιλεύει, έχοντας μάλιστα ισχυρότατες προσβάσεις σήμερα ακόμη και σε τμήματα της «Αριστεράς»! Και όταν οι Ελληνοκύπριοι με συντριπτικό «όχι» απέρριψαν το «Σχέδιο Αναν» τιμωρήθηκαν από την υπερεθνική ελιτ με την βαθμιαία ντε φάκτο αναγνώριση του «Αττίλα», μέχρις ότου να συμμορφωθούν και να αναγνωρίσουν και ντε γιουρε την διχοτόμηση του νησιού —η οποία ήταν και άλλωστε ένας στόχος της επιβολής της Απριλιανής δικτατορίας.

Φυσικά, η υπερεθνική ελιτ δεν διστάζει να χρησιμοποιεί παρόμοιες μεθόδους (αν και λιγότερο «χοντροκομμένες») και εναντίον των ίδιων των λαών στην άμεση επικράτεια της όταν ο έλεγχος τους από τα συνήθη μέσα (ΜΜΕ, οικονομική εξάρτηση κ.λπ.) αποτυγχάνει να ελέγξει πλήρως τις αντιδράσεις τους. Πέρα από τους δρακόντειους «τρομονόμους» που έχουν εισαχθεί στις Η.Π.Α.,[3] την Ε.Ε.[4] και αλλού που θεσμοθετούν την Οργουελιανή κρατική τρομοκρατία και παρακολούθηση (εμεηλ, τηλεφωνήματα, κάμερες κ.λπ.), ήδη συζητείται σε Κοινοβούλια όπως το Βρετανικό η ποινικοποίηση της «εξύμνησης της τρομοκρατίας» που περιλαμβάνει την δικαιολόγηση της αντίστασης των λαών κατά των κατοχικών δυνάμεων, σήμερα στην Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Τσετσενια κ.λπ., και χθες την αντίσταση στη ναζιστική κατοχή ή τη Βρετανική και Γαλλική αποικιοκρατία!

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η υπερεθνική ελιτ δεν διστάζει τώρα να ξαναγράφει την Ιστορία και να καταδικάζει (και αύριο να ποινικοποιήσει) κάθε αντισυστημική ιδεολογία. Μόλις προχθές η Κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης ενέκρινε το «αντικομουνιστικό μνημόνιο». Όπως, εύστοχα, τονίζει σχετική ανακοίνωση, «όπως ταυτίζονται με την «τρομοκρατία» όλα τα αντισυστημικά κινήματα (ανεξαρτήτως πρακτικής και ιδεολογίας), καθώς και οι χώρες που δε συμμορφώνονται με τις επιταγές της υπερεθνικής ελίτ (τμήμα της οποίας αποτελούν οι ελίτ που κυβερνούν την Ε.Ε.)[5], αντίστοιχα επιχειρείται τώρα και η ποινικοποίηση ενός ολόκληρου κοινωνικοϊστορικού ρεύματος… Το ακόμη σημαντικότερο είναι ότι επιχειρείται καθαρά ο εξοστρακισμός μιας ολόκληρης ιδεολογίας, της κομμουνιστικής, και κατ' επέκταση κάθε αντισυστημικης ιδεολογίας που, θρασύτατα, οι αστοί συντάκτες του μνημονίου ταυτίζουν με την ναζιστική!»[6]

[1] Robert Fisk, “The problem with democracy”, The Independent (28/01/2006). Retrieved 21/02/2014.
[2] Βλ. π.χ. Djamel Benramdane, “Algeria: a long and dirty war,” Le Monde diplomatique (Μάρτης 2004) & Rory McCarthy, “After a long and dirty war, victims offered compensation but not justice: Algerian president proposes amnesty for those responsible for 150,000 deaths,” The Guardian (29/09/2005). Retrieved 21/02/2014.
[3] Patricia J. Williams, “This dangerous patriot's game”, The Observer (2/12/2001). Retrieved 21/02/2014.
[4] Βλ. “Amnesty International on UK terror laws: Dangerous. Ill-conceived. An assault on human rights”, The Independent (2/11/2005); John Brown “It's a crime: Euro law wrongly defines terrorism,” Le Monde diplomatique (Φεβρουάριος 2002). Retrieved 21/02/2014.
[5] Για την έννοια και τον ρόλο της υπερεθνικής ελιτ σήμερα βλ. Τ. Φωτόπουλος, Η Πολυδιάστατη Κρίση και η Περιεκτική Δημοκρατία, (Γόρδιος 2005), κεφ. 3.
[6] Βλ. «Ευρωπαϊκός Μακαρθισμός», περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, αρ. 11 (Γενάρης-Μάρτης 2006).

* Παλαιστίνη: Η ώρα της αλήθειας, Ελευθεροτυπία (7 Ιανουαρίου 2006) & Ποιοι θέλουν την εθνοκάθαρση στην Παλαστίνη, Ελευθεροτυπία (21 Ιανουαρίου 2006).